Nawigacja

Informacja

Informacja w sprawie sprawozdawczości w zakresie paliw ciekłych, biopaliw ciekłych oraz biokomponentów

 

 

 

Wytwórcy i Producenci 1)

 

 

W związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 kwietnia 2004 r. Sygn. akt K 33/03 (Dz. U. z 2004 r. Nr 109, poz. 1160), uprzejmie informuję o moim stanowisku dotyczącym sprawozdawczości w zakresie paliw ciekłych, biopaliw ciekłych oraz biokomponentów.

 

1. Zgodnie z art. 15 ust. 1-3 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych (Dz. U. z 2003 r. Nr 199, poz. 1934 oraz z 2004 r. Nr 34, poz. 293 i Nr 109, poz. 1160) - wytwórcy, producenci i dyrektorzy Izb Celnych przekazują ministrowi właściwemu ds. rynków rolnych i Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki sprawozdania zawierające informacje związane z zakupami, sprzedażą, importem paliw ciekłych, biopaliw ciekłych oraz biokomponentów w terminie do 45 dni po zakończeniu kwartału. Zakres tych informacji jest bardzo szczegółowy – obejmuje m.in. informacje dotyczące ilości sprzedanych biokomponentów ze wskazaniem nabywców, informacje o podmiotach, które nabyły biopaliwa ciekłe i paliwa ciekłe, informacje o ilościach biokomponentów i podmiotach, od których zostały nabyte.

 

W przypadku niezłożenia sprawozdania Prezes URE decyzją administracyjną, wymierza wytwórcom i producentom karę pieniężną do 3 tys. zł (art. 17 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 3 i ust. 3 pkt 2 ustawy).

Na podstawie przekazywanych zbiorczych sprawozdań Prezes URE prowadzi monitoring rynku paliw ciekłych, biopaliw ciekłych oraz biokomponentów. Wyniki monitoringu stanowią podstawę do sporządzenia przez Prezesa URE „zbiorczej informacji”, którą Prezes URE przekazuje niezwłocznie ministrom właściwym do spraw finansów publicznych, gospodarki, rynków rolnych oraz środowiska (art. 15 ust. 4-6 powołanej ustawy).

2. Orzeczenie przez Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2004 r., sygn. akt K 33/03 (opublikowanym w Dz. U. Nr 109, poz. 1160 z dnia 12 maja 2004 r.), niezgodności z Konstytucją RP art. 12 ust. 1 i 6, art. 14 ust. 1 i art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych, spowodowało ustanie obowiązku stosowania biokomponentów w paliwach ciekłych.

Zamieszczenie w ustawie o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych przepisów art. 12 ust. 1 i 6 oraz art. 14 ust. 1 i art. 17 ust. 1 pkt 3 rodziło skutek w postaci obowiązku wprowadzania do obrotu paliw ciekłych, samoistnych paliw silnikowych i biopaliw ciekłych, zawierających (w danym roku kalendarzowym) „minimalne” ilości biokomponentów, które to ilości miały być określane w drodze rozporządzenia Rady Ministrów wydanego na podstawie art. 12 ust. 6 tej ustawy.

Stosownie zaś do postanowień art. 17 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 pkt 2 oraz ust. 3 pkt 2 ustawy Prezes URE decyzją administracyjną miał obowiązek wymierzać karę pieniężną w przypadkach wprowadzenia do obrotu biokomponentów w ilościach mniejszych niż określona na podstawie art. 12 ust. 6 ustawy. Podstawę do wymierzenia kar pieniężnych miały stanowić informacje uzyskane przez Prezesa URE w ramach monitorowania rynku paliw ciekłych, biopaliw ciekłych oraz biokomponentów, ze sprawozdań składanych na podstawie art. 15 ust. 1-3 ustawy.

3. W przepisach ustawy o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych nie zostały zdefiniowane cele tej ustawy, natomiast z przedstawionego w art. 1 ust. 1 zakresu regulacji wynika, że ustawa ta reguluje m.in. zasady wytwarzania, magazynowania i obrót biokomponentami stosowanymi w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych oraz zasady monitorowania rynku biokomponentów.

W sentencji wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie zakwestionowano art. 15 ustawy, który nakłada obowiązki sprawozdawcze i obowiązek monitorowania rynku paliw ciekłych, biopaliw ciekłych i biokomponentów. Niemniej jednak w świetle przesłanek, którymi kierował się Trybunał Konstytucyjny uznając za niezgodne z Konstytucją ww. przepisy ustawy, za słuszny należy uznać pogląd, iż obowiązek sprawozdawczy nałożony na wytwórców i producentów w przepisach art. 15 ustawy, związany był z realizacją obowiązku wprowadzania biokomponentów do obrotu, wynikającym z uchylonych przepisów art. 12 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 i art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Jedną z przyczyn uznania, iż przepisy art. 12 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 i art. 17 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy są niezgodne z art. 22 Konstytucji RP, było stwierdzenie Trybunału Konstytucyjnego, iż rygory nałożone tą ustawą na polskich producentów, jako powodujące dyskryminację tych producentów w stosunku do podmiotów zagranicznych, nie mogą być uznane za zgodne z „ważnym interesem publicznym”, o którym mowa w art. 22 Konstytucji. W uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, m.in., że „Gdyby założyć, iż ustawa o biokomponentach nie dotycząc (z racji zasad wynikających z prawa wspólnotowego i powinności podporządkowania się tym zasadom przez władze krajowe) producentów (sprzedawców) zagranicznych, odnosi się tylko do producentów (sprzedawców) krajowych – wówczas doszłoby do dyskryminacji à rebours, to znaczy dotykającej tylko polskich producentów (sprzedawców) paliw. W takim bowiem wypadku nastąpiłoby znaczące pogorszenie sytuacji polskich producentów (którzy – w przeciwieństwie do podmiotów zagranicznych – musieliby „wzbogacać” paliwa biokomponentami, ponosić związane z tym dodatkowe koszty, a także prowadzić stosowną sprawozdawczość i być narażonymi na sankcje). W dalszej części uzasadnienia Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż „Nie ulega natomiast wątpliwości, że ochrona przed taką dyskryminacją à rebours jest zadaniem władz krajowych, dlatego także na Trybunale Konstytucyjnym ciąży powinność dostrzegania problemu, stwarzanego taką dyskryminacją. Stąd też, oceniając zgodność zaskarżonych norm zawartych w ustawie o biokomponentach z wzorcem konstytucyjnym, którym jest wolność gospodarcza, Trybunał Konstytucyjny dostrzega kwestię dyskryminacji à rebours i uznaje, że pojęcie wolności gospodarczej winno być interpretowane w zgodzie z prawem europejskim, co oznacza, że władze państwowe nakładając na podmioty gospodarcze (w tym przypadku wprowadzające do obrotu paliwa) ograniczenia ze względu na ważny interes publiczny, muszą uwzględniać niedopuszczalność różnicowania sytuacji prawnej i faktycznej podmiotów krajowych i zagranicznych”.

4. Skoro więc stwierdzenie niezgodności z Konstytucją przepisów ustawy o biopaliwach nakładających na wytwórców i producentów obowiązek wprowadzania biokomponentów do obrotu skutkuje ustaniem tego obowiązku, to brak jest racjonalnych podstaw do stosowania wobec tych przedsiębiorców instrumentów służących kontroli realizacji tego obowiązku..

W konsekwencji uznać należy, że skutkiem ustania obowiązku wprowadzania biokomponentów do obrotu w związku z orzeczeniem Trybunały Konstytucyjnego z dnia 21 kwietnia 2004 r. jest również ustanie obowiązku przekazywania Prezesowi URE sprawozdań, o których mowa w art. 15 ustawy o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych


1) W rozumieniu ustawy z dnia 2 października 2003 r. o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych.

 

Warszawa, dnia 18 czerwca 2004 r.

Data publikacji : 18.06.2004
Data modyfikacji : 13.09.2012

Opcje strony

do góry